ترانه های بی تپش، سرودهای بی صدا                     حدیث مرگ شاعری، همان حدیث آشنا

ببین که خرد میشوم از انفجار یک سکوت                 بگو چگونه بگذرم از این زوال بی صدا؟

بگو چگونه بگذرم از این سراب خاطره؟                  هنوز زخمی غمم؛ هنوز عاشق شما

تو رفتی و من وشب ومن و شب ومن وشب و...         مرور خاطرات تو، من و شب و شبانه ها

دوباره از خیال تو غزل اجاره میکنم                        شبیه شعر میکنم دقیقه های بی تو را

میان کوچه های شب، در امتداد یاد تو                     دوباره میرسم به تو، به من وآن دو ردپا

که باز عبور میکنند از آن پل همیشگی                    هنوز عطر بوسه را به یاد دارد این فضا

شبی به رنگ خنده و شبی شبیه غم شدی                  نگاه کن به فاصله که از کجاست تا کجا

و من شبیه شاعری که یاد بانوی غزل                      تمام شعر او شده...و میرسد به انتها

                                                                                       مرداد 1385- بجنورد    

                                                فصل شکار گریه

صندوق در بسته ی دل دوباره از غصه پره
کلید گریه هم دیگه به قفل ما نمیخوره
                                                            دل حالا داغ عطشه، واسه یه جرعه درد دل
                                                            کجاس یه هم پیاله تا واسش غماشو بشمره
به کی بگم که گم شدم تو ازدحام سایه ها
خودم شدم یه سایه ای مثل تمام سایه ها
                                                            دلم میخواد پیدا بشم، آفتاب چشمای تو کو؟
                                                            که میشکنه با یه نگات هیبت نام سایه ها
به کی بگم؟...که میدونم گلایه ها بی اثره
خوب میدونم آفتاب تو از شب من نمیگذره
                                                            بغض شبای بی تو رو ترانه میکنم ولی
                                                            کسی برای خنده هم ترانه مو نمی خره...
تو آسمون لحظه هام نشونی از پرنده نیست
اینجا زمستونه عزیز، فصل شکار خنده نیست
                                                            میخوام دوباره با نگات بازی"دل یا پوچ" کنم
                                                           هر چی دله سهم چشات، که بخت ما برنده نیست
از توی دریای خیال یه قطره آه سهم منه
از کوه لحظه های شاد یه دونه کاه سهم منه
                                                            قلب تو مال دیگرون، فقط نگات نصیب ماست
                                                            شاید گناه باشه ولی همین گناه سهم منه
ببین هنوزبه یاد تو ترانه بارونه شبام
صدامو بشنو که هنوزعطرعطش داره صدام
                                                            دلم هنوز منتظره، شاید واسه یه معجزه
                                                            اما نه...معجزه تویی...که گفتی هیچ وقت نمیام

                                                                                 
                                                                              شهریور????- بجنورد

حکم صادر شد:

به جرم دزدیدن گوهر نگاه از صندوق چشمانت

به حبس ابد در زندان عشقت محکوم شدم

کاش حبسم در زندان انفرادی باشد...

                                                         جاده

 تودل یه دشت تشنه ، جاده ای بدون عابر             توی تنهایی نشسته چشم به راه یه مسافر

عمریه شن های صحرا تنها عابرای جاده ن          گاهی روی مرکب باد، گاهی با پای پیاده ن

یار باوفای جاده خورشید داغ کویره                    با حضور گرم خورشید تن جاده جون میگیره

توی تاریکی شبهاش نور ماه مثل چراغه             آسمون پر ستاره واسه اون مثل یه باغه

بعضی ازروزا که خورشید توی خلوتش میشینه     چشم بی قرار جاده رخ ابرا رو میبینه

گاهی هم ابرا میشینن پای صحبتای جاده           اما گریه شون میگیره بس که غصه هاش زیاده

ایرا میبارن به حال غصه های جاده ی پیر           وقتی میفهمن تو قلبش غم عشقی شده زنجیر...

توی یک روز بهاری، وقتی که جاده جوون بود      وقتی انبوه درختا رو سرش یه سایه بون بود

یه مسافر غریبه از تن جاده گذر کرد                  اما همراه مسافر دل جاده هم سفر کرد

دل جاده با مسافر رفت توی یه راه تیره               ولی اون جاده اسیر موند تا که از غصه بمیره

روزا رفت واون مسافردیگه از سفر نیومد          جاده تو تنهایی پیر شد، از دلش خبر نیومد

حالا قصه ی مسافر شده یک خاطره ی دور         حالا جاده مونده بی کس با تنی خسته و رنجور

تو نگاه سرد جاده رمقی نمونده باقی                  اما رو لبهای خشکش یه ترانه مونده باقی:

ای مسافر غریبه! بازم از جاده گذر کن              دوباره توشه تو بردار، دوباره عزم سفر کن

دل بی قرار جاده توی دست تو اسیره                 تو نباشی زیر شن ها جاده ی تنها میمیره

                                                                                     فروردین????- بجنورد

خواستم لحظه های انتظار را غزل پوش کنم...لباس وزن و قافیه را پس زدند.

پس برای بیان درد دل همین یک جمله بس:

                                                   اللّهم عجّل لولیّک الفرج

 "میلادمنجی عالم بشریت، مهدی موعود(عج) بر تمامی آزادی خواهان جهان مبارک باد"