زمانه عجائب!

قبل از خوندن مطلب،این عکس رو ببینید که به قول گفتنی این روزا بدجور فاز میده!

چی می شد جای اون دونه های برف بودیم!؟از آسمون به عرش می افتادیم!ذوب در ولایت می شدیم!...

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا جَعْفَر مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ الْبَرَّ التَّقِیَّ الاِْمامَ الْوَفِیَّ

حالا کی غریبه!؟

ادامه مطلب 6+ سال است.لطفا در حضور اطفال نخوانید!

ادامه مطلب...

                                                  شعر بی اجازه

تو که روحت از ترانه س نگو از قتل ترانه        نگو از تبعید عشق و غزلای عاشقانه

نگو از بستگی خاک ، که تو آسمون ترینی        تویه شاعری، یه عاشق، توبخوای نخوای همینی

نگو که عشقو سپردی به شبای رفته از یاد       نگو که واسه سرودن دل تو بهونه میخواد...

نمیگم دوباره برگرد به شبای درد و غصه         نمیگم خاطره ها رو باز بخون مثل یه قصه

نمیگم اسیر غم شو واسه ی غزل سرودن        میدونم که خاطراتت پر رنج و غصه بودن

اما گاهی یه تبسم میشه یک بهونه ی ناب         شعرهمین گریه وخنده س، لحظه های نابودریاب

تو نذار بی اعتنایی لب شعرتو بدوزه                مخمل احساس پاکت گر بگیره و بسوزه

دیگه به قلب قشنگت نگو عشق غیر مجازه      تازه شو با یه ترانه یا یه شعر بی اجازه

                                                                            شهریور ????- بجنورد

دوباره باز حکایت به انتها نرسید                       هنوز نیمه تمام است و یک شروع جدید

و قصه آنقدر به درازا کشید تا آخر                     کلاغ در به در قصه هم به خانه رسید

هزارویک شب ازاین ماجراگذشت و هنوز           هزار و یک شب دیگربه جاست بی تردید

هزارویک شب غصه، هزارویک شب اشک         هزارویک شب مبهم، دوباره بیم و امید

دوباره قصه ی تکراری سکوتی گنگ                 و حرف های نگفته که بر لبم خشکید

هزارشاید و اما، هزار چون و چرا                     که ماند در دل و از فرط ماندگی پوسید

دوباره دفتر شعرم کتاب میشود از                      رباعیات غزل سان، ترانه های سپید...

دوباره رفتن این راه رفته آسان نیست:                سلوک چشمه ی آبی به مقصد خورشید

به این تسلسل باطل، به این حکایت پوچ               دوباره باز شنیدم زمانه میخندید

ببین که شعرمن امشب «دوباره باران» شد          ولی دوباره حکایت به انتها نرسید

                                                                                 شهریور????- بجنورد

تا حالا فکر کرده بودین اگه یه دانشجوی سیاسی بخواد شعر عاشقانه بگه ممکنه چی بگه؟!!...خوب من بهش فکر کردم.فقط یه نکته ی مهم هست: این ترانه صرفا یک ترانه ی عاشقانه س و فقط توش از واژه های سیاسی استفاده شده.مسئولیت هر گونه برداشت غیر علشقانه از این ترانه به عهده ی من نیست.

                                                    شعر سیاسی

باسیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده             از خزانه ی دو چشمات، سهم ما عذاب و درده
روح استبدادی تو دیگه اهل گفتمان نیست        چه ثمر از اون همه بحث؟ همه بی نتیجه باقیست
کار مجلس دل تو تنها تقسیم عذابه                  تویی و این همه عاشق...حال ملتت خرابه
خبر روزنامه اینه:انحلال حزب خنده                سلب آزادی هر کس که به چشمات دل میبنده
واسه حفظ اقتدارت ، عاشقی مسئله سازه         واسه اینه که دل تو پیش هیچ کس نمیبازه
دور مرزای دل تو سد محکم غروره                توی این دیوار حائل هیچ دری نیست، بی عبوره

                                 واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                    سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                 دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                 پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

با سیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده               راه سازشی نمونده، لحظه لحظه ی نبرده
روح انقلابی من در تدارک یه جنگه                    حالا تنها راه رستن، آشنا شدن به سنگه
تو که تو کاخ غرورت بی غم و غصه نشستی       با حکومت نظامی راه عاشقاتو بستی
تو که میگفتی که عشقت قسمت ماس از عدالت    پس چی شد که یک نگاهم شد واسه شما جسارت؟
دیگه راه سازشی نیست، حالا وقت انقلابه            وعده های رنگارنگت، حالا میدونم سرابه
واسه حاکمیت عشق، گرچه میدونم که دیره          اما روح نفی سلطه نباید انجا بمیره

                                  واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                      سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                   دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                  پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

                                                                                     مهر ????- تهران

                                                شباهت

تو مث پنجره ای

وا میشی از روی دیوار خیالم رو به دنیا

                                          به یه جنگل

                                               به یه دریا

                                           به چهار حرف س ک و ت

                                               به نهایت صدا

تو مث یه قاب عکسی

             عکس یک کوه بلند

              کوهی سرشار غرور

فارغ از غصه ی عاشق

                    مث سازی

                       پُراز شادی و شور

تو مث آینه ای

  توی آینه ی چشات عکس خودم رو میبینم:

                              عاشقی با سینه ای لبریز درد

                               عکس یک رستم عاشق

                                  خسته از هفت خان عشقت

                                              زخمی روز نبرد

                                 اون که سهراب غرورش رو به پای قدمت قربونی کرد

تو مث نم نم بارون پر از زمزمه ای

             که با اهنگ قدمهات چشم غنچه وا میشه

             که حیات باغچه ی دل با تو با معنا میشه

تو مث کتاب شعری

            که تو هر صفحه ی اون

                یاد عشقای قدیمی دوباره پیدا میشه

تو مث یک غزلی تو دفتر شعرای من

تویی متن هر ترانه ، تویی آغاز سخن

تویی که عطر غزلهات منو برد میون کوچه های شعر

                        اسم تو جاریه توی رگ هر بیت ترانه های من

                                                                                       خرداد1382- بجنورد

ترانه های بی تپش، سرودهای بی صدا                     حدیث مرگ شاعری، همان حدیث آشنا

ببین که خرد میشوم از انفجار یک سکوت                 بگو چگونه بگذرم از این زوال بی صدا؟

بگو چگونه بگذرم از این سراب خاطره؟                  هنوز زخمی غمم؛ هنوز عاشق شما

تو رفتی و من وشب ومن و شب ومن وشب و...         مرور خاطرات تو، من و شب و شبانه ها

دوباره از خیال تو غزل اجاره میکنم                        شبیه شعر میکنم دقیقه های بی تو را

میان کوچه های شب، در امتداد یاد تو                     دوباره میرسم به تو، به من وآن دو ردپا

که باز عبور میکنند از آن پل همیشگی                    هنوز عطر بوسه را به یاد دارد این فضا

شبی به رنگ خنده و شبی شبیه غم شدی                  نگاه کن به فاصله که از کجاست تا کجا

و من شبیه شاعری که یاد بانوی غزل                      تمام شعر او شده...و میرسد به انتها

                                                                                       مرداد 1385- بجنورد