ترانه های بی تپش، سرودهای بی صدا                     حدیث مرگ شاعری، همان حدیث آشنا

ببین که خرد میشوم از انفجار یک سکوت                 بگو چگونه بگذرم از این زوال بی صدا؟

بگو چگونه بگذرم از این سراب خاطره؟                  هنوز زخمی غمم؛ هنوز عاشق شما

تو رفتی و من وشب ومن و شب ومن وشب و...         مرور خاطرات تو، من و شب و شبانه ها

دوباره از خیال تو غزل اجاره میکنم                        شبیه شعر میکنم دقیقه های بی تو را

میان کوچه های شب، در امتداد یاد تو                     دوباره میرسم به تو، به من وآن دو ردپا

که باز عبور میکنند از آن پل همیشگی                    هنوز عطر بوسه را به یاد دارد این فضا

شبی به رنگ خنده و شبی شبیه غم شدی                  نگاه کن به فاصله که از کجاست تا کجا

و من شبیه شاعری که یاد بانوی غزل                      تمام شعر او شده...و میرسد به انتها

                                                                                       مرداد 1385- بجنورد    

دوباره باز حکایت به انتها نرسید                       هنوز نیمه تمام است و یک شروع جدید

و قصه آنقدر به درازا کشید تا آخر                     کلاغ در به در قصه هم به خانه رسید

هزارویک شب ازاین ماجراگذشت و هنوز           هزار و یک شب دیگربه جاست بی تردید

هزارویک شب غصه، هزارویک شب اشک         هزارویک شب مبهم، دوباره بیم و امید

دوباره قصه ی تکراری سکوتی گنگ                 و حرف های نگفته که بر لبم خشکید

هزارشاید و اما، هزار چون و چرا                     که ماند در دل و از فرط ماندگی پوسید

دوباره دفتر شعرم کتاب میشود از                      رباعیات غزل سان، ترانه های سپید...

دوباره رفتن این راه رفته آسان نیست:                سلوک چشمه ی آبی به مقصد خورشید

به این تسلسل باطل، به این حکایت پوچ               دوباره باز شنیدم زمانه میخندید

ببین که شعرمن امشب «دوباره باران» شد          ولی دوباره حکایت به انتها نرسید

                                                                                 شهریور????- بجنورد

                                                شباهت

تو مث پنجره ای

وا میشی از روی دیوار خیالم رو به دنیا

                                          به یه جنگل

                                               به یه دریا

                                           به چهار حرف س ک و ت

                                               به نهایت صدا

تو مث یه قاب عکسی

             عکس یک کوه بلند

              کوهی سرشار غرور

فارغ از غصه ی عاشق

                    مث سازی

                       پُراز شادی و شور

تو مث آینه ای

  توی آینه ی چشات عکس خودم رو میبینم:

                              عاشقی با سینه ای لبریز درد

                               عکس یک رستم عاشق

                                  خسته از هفت خان عشقت

                                              زخمی روز نبرد

                                 اون که سهراب غرورش رو به پای قدمت قربونی کرد

تو مث نم نم بارون پر از زمزمه ای

             که با اهنگ قدمهات چشم غنچه وا میشه

             که حیات باغچه ی دل با تو با معنا میشه

تو مث کتاب شعری

            که تو هر صفحه ی اون

                یاد عشقای قدیمی دوباره پیدا میشه

تو مث یک غزلی تو دفتر شعرای من

تویی متن هر ترانه ، تویی آغاز سخن

تویی که عطر غزلهات منو برد میون کوچه های شعر

                        اسم تو جاریه توی رگ هر بیت ترانه های من

                                                                                       خرداد1382- بجنورد

تا حالا فکر کرده بودین اگه یه دانشجوی سیاسی بخواد شعر عاشقانه بگه ممکنه چی بگه؟!!...خوب من بهش فکر کردم.فقط یه نکته ی مهم هست: این ترانه صرفا یک ترانه ی عاشقانه س و فقط توش از واژه های سیاسی استفاده شده.مسئولیت هر گونه برداشت غیر علشقانه از این ترانه به عهده ی من نیست.

                                                    شعر سیاسی

باسیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده             از خزانه ی دو چشمات، سهم ما عذاب و درده
روح استبدادی تو دیگه اهل گفتمان نیست        چه ثمر از اون همه بحث؟ همه بی نتیجه باقیست
کار مجلس دل تو تنها تقسیم عذابه                  تویی و این همه عاشق...حال ملتت خرابه
خبر روزنامه اینه:انحلال حزب خنده                سلب آزادی هر کس که به چشمات دل میبنده
واسه حفظ اقتدارت ، عاشقی مسئله سازه         واسه اینه که دل تو پیش هیچ کس نمیبازه
دور مرزای دل تو سد محکم غروره                توی این دیوار حائل هیچ دری نیست، بی عبوره

                                 واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                    سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                 دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                 پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

با سیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده               راه سازشی نمونده، لحظه لحظه ی نبرده
روح انقلابی من در تدارک یه جنگه                    حالا تنها راه رستن، آشنا شدن به سنگه
تو که تو کاخ غرورت بی غم و غصه نشستی       با حکومت نظامی راه عاشقاتو بستی
تو که میگفتی که عشقت قسمت ماس از عدالت    پس چی شد که یک نگاهم شد واسه شما جسارت؟
دیگه راه سازشی نیست، حالا وقت انقلابه            وعده های رنگارنگت، حالا میدونم سرابه
واسه حاکمیت عشق، گرچه میدونم که دیره          اما روح نفی سلطه نباید انجا بمیره

                                  واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                      سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                   دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                  پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

                                                                                     مهر ????- تهران

پرپر با تو بودنم ، بانوی پاییزی من !                    هیبت این غمو بکش با یه نگاه شب شکن
با یه نگا آتیش بزن خاطره های تلخمو                  حک بکن اسم نازتو رو تن خاطرات نو
امید تازه ای بشو بعد شبای خستگی                     حادثه ای ساده نبود ، حادثه ی شکستگی
تو جون پناه خنده باش تو اوج ترس و دلهره           روح شکستنی غم منتظر تلنگره

                                      بانوی پاییزی من ، بهار عشقمو ببین
                                   تو فصل داغ بی کسی میوه ی اشکامو بچین
                                      شهوت بارونو بگیر از دل ابر گریه دار
                                     شبیه بارون شو و رو پیکر خستگیم ببار

بانوی پاییزی من ، شاعرک قصه سرا                    تو متن این قصه ی نو تا فصل ما شدن بیا
مست ترانه کن منو تو شب بی ترانگی                   ترانه ای مثل خودت ، واژه به واژه سادگی
دستای گرمتو بکش رو غزلای یخ زده                    به شعر ناتموم من قافیه ای تازه بده
تازگیا ترانه هام شدن هوادار چشات                      بذار که بعد از این بشم ترانه ساز خوبیات

                                      بانوی پاییزی من ، بهار عشقمو ببین
                                    تو فصل داغ بی کسی میوه ی اشکامو بچین
                                      شهوت بارونو بگیر از دل ابر گریه دار
                                     شبیه بارون شو و رو پیکر خستگیم ببار

                                                                                      مهر ???? - تهران

چند تا ترانه بود که می خواستم هیچ وقت تو وبلاگ نذارم ، ولی تصمیمم عوض شد...شاید الان یه خرده دیر باشه.چون بانوی پاییزی دیگه نیست.شاید دیگه هیچ وقت نباشه...این ترانه و دو ترانه ی دیگه که بعداً تو وبلاگ میذارم و با همین عنوانه ( به قول حسین کرمانی: تریلوژی پاییز! ) ، الان دیگه صرفاً واسه مرور خاطراته...

بانوی پاییزی رفت
و زمستان
باور ابدی این باغچه شد

                                                  شعر بی اجازه

تو که روحت از ترانه س نگو از قتل ترانه        نگو از تبعید عشق و غزلای عاشقانه

نگو از بستگی خاک ، که تو آسمون ترینی        تویه شاعری، یه عاشق، توبخوای نخوای همینی

نگو که عشقو سپردی به شبای رفته از یاد       نگو که واسه سرودن دل تو بهونه میخواد...

نمیگم دوباره برگرد به شبای درد و غصه         نمیگم خاطره ها رو باز بخون مثل یه قصه

نمیگم اسیر غم شو واسه ی غزل سرودن        میدونم که خاطراتت پر رنج و غصه بودن

اما گاهی یه تبسم میشه یک بهونه ی ناب         شعرهمین گریه وخنده س، لحظه های نابودریاب

تو نذار بی اعتنایی لب شعرتو بدوزه                مخمل احساس پاکت گر بگیره و بسوزه

دیگه به قلب قشنگت نگو عشق غیر مجازه      تازه شو با یه ترانه یا یه شعر بی اجازه

                                                                            شهریور ????- بجنورد

                                                         جاده

 تودل یه دشت تشنه ، جاده ای بدون عابر             توی تنهایی نشسته چشم به راه یه مسافر

عمریه شن های صحرا تنها عابرای جاده ن          گاهی روی مرکب باد، گاهی با پای پیاده ن

یار باوفای جاده خورشید داغ کویره                    با حضور گرم خورشید تن جاده جون میگیره

توی تاریکی شبهاش نور ماه مثل چراغه             آسمون پر ستاره واسه اون مثل یه باغه

بعضی ازروزا که خورشید توی خلوتش میشینه     چشم بی قرار جاده رخ ابرا رو میبینه

گاهی هم ابرا میشینن پای صحبتای جاده           اما گریه شون میگیره بس که غصه هاش زیاده

ایرا میبارن به حال غصه های جاده ی پیر           وقتی میفهمن تو قلبش غم عشقی شده زنجیر...

توی یک روز بهاری، وقتی که جاده جوون بود      وقتی انبوه درختا رو سرش یه سایه بون بود

یه مسافر غریبه از تن جاده گذر کرد                  اما همراه مسافر دل جاده هم سفر کرد

دل جاده با مسافر رفت توی یه راه تیره               ولی اون جاده اسیر موند تا که از غصه بمیره

روزا رفت واون مسافردیگه از سفر نیومد          جاده تو تنهایی پیر شد، از دلش خبر نیومد

حالا قصه ی مسافر شده یک خاطره ی دور         حالا جاده مونده بی کس با تنی خسته و رنجور

تو نگاه سرد جاده رمقی نمونده باقی                  اما رو لبهای خشکش یه ترانه مونده باقی:

ای مسافر غریبه! بازم از جاده گذر کن              دوباره توشه تو بردار، دوباره عزم سفر کن

دل بی قرار جاده توی دست تو اسیره                 تو نباشی زیر شن ها جاده ی تنها میمیره

                                                                                     فروردین????- بجنورد

حکم صادر شد:

به جرم دزدیدن گوهر نگاه از صندوق چشمانت

به حبس ابد در زندان عشقت محکوم شدم

کاش حبسم در زندان انفرادی باشد...

                                                فصل شکار گریه

صندوق در بسته ی دل دوباره از غصه پره
کلید گریه هم دیگه به قفل ما نمیخوره
                                                            دل حالا داغ عطشه، واسه یه جرعه درد دل
                                                            کجاس یه هم پیاله تا واسش غماشو بشمره
به کی بگم که گم شدم تو ازدحام سایه ها
خودم شدم یه سایه ای مثل تمام سایه ها
                                                            دلم میخواد پیدا بشم، آفتاب چشمای تو کو؟
                                                            که میشکنه با یه نگات هیبت نام سایه ها
به کی بگم؟...که میدونم گلایه ها بی اثره
خوب میدونم آفتاب تو از شب من نمیگذره
                                                            بغض شبای بی تو رو ترانه میکنم ولی
                                                            کسی برای خنده هم ترانه مو نمی خره...
تو آسمون لحظه هام نشونی از پرنده نیست
اینجا زمستونه عزیز، فصل شکار خنده نیست
                                                            میخوام دوباره با نگات بازی"دل یا پوچ" کنم
                                                           هر چی دله سهم چشات، که بخت ما برنده نیست
از توی دریای خیال یه قطره آه سهم منه
از کوه لحظه های شاد یه دونه کاه سهم منه
                                                            قلب تو مال دیگرون، فقط نگات نصیب ماست
                                                            شاید گناه باشه ولی همین گناه سهم منه
ببین هنوزبه یاد تو ترانه بارونه شبام
صدامو بشنو که هنوزعطرعطش داره صدام
                                                            دلم هنوز منتظره، شاید واسه یه معجزه
                                                            اما نه...معجزه تویی...که گفتی هیچ وقت نمیام

                                                                                 
                                                                              شهریور????- بجنورد