جاده

 تودل یه دشت تشنه ، جاده ای بدون عابر             توی تنهایی نشسته چشم به راه یه مسافر

عمریه شن های صحرا تنها عابرای جاده ن          گاهی روی مرکب باد، گاهی با پای پیاده ن

یار باوفای جاده خورشید داغ کویره                    با حضور گرم خورشید تن جاده جون میگیره

توی تاریکی شبهاش نور ماه مثل چراغه             آسمون پر ستاره واسه اون مثل یه باغه

بعضی ازروزا که خورشید توی خلوتش میشینه     چشم بی قرار جاده رخ ابرا رو میبینه

گاهی هم ابرا میشینن پای صحبتای جاده           اما گریه شون میگیره بس که غصه هاش زیاده

ایرا میبارن به حال غصه های جاده ی پیر           وقتی میفهمن تو قلبش غم عشقی شده زنجیر...

توی یک روز بهاری، وقتی که جاده جوون بود      وقتی انبوه درختا رو سرش یه سایه بون بود

یه مسافر غریبه از تن جاده گذر کرد                  اما همراه مسافر دل جاده هم سفر کرد

دل جاده با مسافر رفت توی یه راه تیره               ولی اون جاده اسیر موند تا که از غصه بمیره

روزا رفت واون مسافردیگه از سفر نیومد          جاده تو تنهایی پیر شد، از دلش خبر نیومد

حالا قصه ی مسافر شده یک خاطره ی دور         حالا جاده مونده بی کس با تنی خسته و رنجور

تو نگاه سرد جاده رمقی نمونده باقی                  اما رو لبهای خشکش یه ترانه مونده باقی:

ای مسافر غریبه! بازم از جاده گذر کن              دوباره توشه تو بردار، دوباره عزم سفر کن

دل بی قرار جاده توی دست تو اسیره                 تو نباشی زیر شن ها جاده ی تنها میمیره

                                                                                     فروردین????- بجنورد

خواستم لحظه های انتظار را غزل پوش کنم...لباس وزن و قافیه را پس زدند.

پس برای بیان درد دل همین یک جمله بس:

                                                   اللّهم عجّل لولیّک الفرج

 "میلادمنجی عالم بشریت، مهدی موعود(عج) بر تمامی آزادی خواهان جهان مبارک باد"

                                                شباهت

تو مث پنجره ای

وا میشی از روی دیوار خیالم رو به دنیا

                                          به یه جنگل

                                               به یه دریا

                                           به چهار حرف س ک و ت

                                               به نهایت صدا

تو مث یه قاب عکسی

             عکس یک کوه بلند

              کوهی سرشار غرور

فارغ از غصه ی عاشق

                    مث سازی

                       پُراز شادی و شور

تو مث آینه ای

  توی آینه ی چشات عکس خودم رو میبینم:

                              عاشقی با سینه ای لبریز درد

                               عکس یک رستم عاشق

                                  خسته از هفت خان عشقت

                                              زخمی روز نبرد

                                 اون که سهراب غرورش رو به پای قدمت قربونی کرد

تو مث نم نم بارون پر از زمزمه ای

             که با اهنگ قدمهات چشم غنچه وا میشه

             که حیات باغچه ی دل با تو با معنا میشه

تو مث کتاب شعری

            که تو هر صفحه ی اون

                یاد عشقای قدیمی دوباره پیدا میشه

تو مث یک غزلی تو دفتر شعرای من

تویی متن هر ترانه ، تویی آغاز سخن

تویی که عطر غزلهات منو برد میون کوچه های شعر

                        اسم تو جاریه توی رگ هر بیت ترانه های من

                                                                                       خرداد1382- بجنورد

تا حالا فکر کرده بودین اگه یه دانشجوی سیاسی بخواد شعر عاشقانه بگه ممکنه چی بگه؟!!...خوب من بهش فکر کردم.فقط یه نکته ی مهم هست: این ترانه صرفا یک ترانه ی عاشقانه س و فقط توش از واژه های سیاسی استفاده شده.مسئولیت هر گونه برداشت غیر علشقانه از این ترانه به عهده ی من نیست.

                                                    شعر سیاسی

باسیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده             از خزانه ی دو چشمات، سهم ما عذاب و درده
روح استبدادی تو دیگه اهل گفتمان نیست        چه ثمر از اون همه بحث؟ همه بی نتیجه باقیست
کار مجلس دل تو تنها تقسیم عذابه                  تویی و این همه عاشق...حال ملتت خرابه
خبر روزنامه اینه:انحلال حزب خنده                سلب آزادی هر کس که به چشمات دل میبنده
واسه حفظ اقتدارت ، عاشقی مسئله سازه         واسه اینه که دل تو پیش هیچ کس نمیبازه
دور مرزای دل تو سد محکم غروره                توی این دیوار حائل هیچ دری نیست، بی عبوره

                                 واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                    سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                 دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                 پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

با سیاستی که قلبت واسه ما پیاده کرده               راه سازشی نمونده، لحظه لحظه ی نبرده
روح انقلابی من در تدارک یه جنگه                    حالا تنها راه رستن، آشنا شدن به سنگه
تو که تو کاخ غرورت بی غم و غصه نشستی       با حکومت نظامی راه عاشقاتو بستی
تو که میگفتی که عشقت قسمت ماس از عدالت    پس چی شد که یک نگاهم شد واسه شما جسارت؟
دیگه راه سازشی نیست، حالا وقت انقلابه            وعده های رنگارنگت، حالا میدونم سرابه
واسه حاکمیت عشق، گرچه میدونم که دیره          اما روح نفی سلطه نباید انجا بمیره

                                  واسه بیرون اومدن از زیر استعمار تو
                                      سازمان دلای متحدم جواب نداد
                                   دیکتاتور، ارتش زلفات دلمو آتیش زده
                                  پر چم کشور دل پاره شد و رفته به باد

                                                                                     مهر ????- تهران

پرپر با تو بودنم ، بانوی پاییزی من !                    هیبت این غمو بکش با یه نگاه شب شکن
با یه نگا آتیش بزن خاطره های تلخمو                  حک بکن اسم نازتو رو تن خاطرات نو
امید تازه ای بشو بعد شبای خستگی                     حادثه ای ساده نبود ، حادثه ی شکستگی
تو جون پناه خنده باش تو اوج ترس و دلهره           روح شکستنی غم منتظر تلنگره

                                      بانوی پاییزی من ، بهار عشقمو ببین
                                   تو فصل داغ بی کسی میوه ی اشکامو بچین
                                      شهوت بارونو بگیر از دل ابر گریه دار
                                     شبیه بارون شو و رو پیکر خستگیم ببار

بانوی پاییزی من ، شاعرک قصه سرا                    تو متن این قصه ی نو تا فصل ما شدن بیا
مست ترانه کن منو تو شب بی ترانگی                   ترانه ای مثل خودت ، واژه به واژه سادگی
دستای گرمتو بکش رو غزلای یخ زده                    به شعر ناتموم من قافیه ای تازه بده
تازگیا ترانه هام شدن هوادار چشات                      بذار که بعد از این بشم ترانه ساز خوبیات

                                      بانوی پاییزی من ، بهار عشقمو ببین
                                    تو فصل داغ بی کسی میوه ی اشکامو بچین
                                      شهوت بارونو بگیر از دل ابر گریه دار
                                     شبیه بارون شو و رو پیکر خستگیم ببار

                                                                                      مهر ???? - تهران

چند تا ترانه بود که می خواستم هیچ وقت تو وبلاگ نذارم ، ولی تصمیمم عوض شد...شاید الان یه خرده دیر باشه.چون بانوی پاییزی دیگه نیست.شاید دیگه هیچ وقت نباشه...این ترانه و دو ترانه ی دیگه که بعداً تو وبلاگ میذارم و با همین عنوانه ( به قول حسین کرمانی: تریلوژی پاییز! ) ، الان دیگه صرفاً واسه مرور خاطراته...

بانوی پاییزی رفت
و زمستان
باور ابدی این باغچه شد