جاده

 تودل یه دشت تشنه ، جاده ای بدون عابر             توی تنهایی نشسته چشم به راه یه مسافر

عمریه شن های صحرا تنها عابرای جاده ن          گاهی روی مرکب باد، گاهی با پای پیاده ن

یار باوفای جاده خورشید داغ کویره                    با حضور گرم خورشید تن جاده جون میگیره

توی تاریکی شبهاش نور ماه مثل چراغه             آسمون پر ستاره واسه اون مثل یه باغه

بعضی ازروزا که خورشید توی خلوتش میشینه     چشم بی قرار جاده رخ ابرا رو میبینه

گاهی هم ابرا میشینن پای صحبتای جاده           اما گریه شون میگیره بس که غصه هاش زیاده

ایرا میبارن به حال غصه های جاده ی پیر           وقتی میفهمن تو قلبش غم عشقی شده زنجیر...

توی یک روز بهاری، وقتی که جاده جوون بود      وقتی انبوه درختا رو سرش یه سایه بون بود

یه مسافر غریبه از تن جاده گذر کرد                  اما همراه مسافر دل جاده هم سفر کرد

دل جاده با مسافر رفت توی یه راه تیره               ولی اون جاده اسیر موند تا که از غصه بمیره

روزا رفت واون مسافردیگه از سفر نیومد          جاده تو تنهایی پیر شد، از دلش خبر نیومد

حالا قصه ی مسافر شده یک خاطره ی دور         حالا جاده مونده بی کس با تنی خسته و رنجور

تو نگاه سرد جاده رمقی نمونده باقی                  اما رو لبهای خشکش یه ترانه مونده باقی:

ای مسافر غریبه! بازم از جاده گذر کن              دوباره توشه تو بردار، دوباره عزم سفر کن

دل بی قرار جاده توی دست تو اسیره                 تو نباشی زیر شن ها جاده ی تنها میمیره

                                                                                     فروردین????- بجنورد