اعتقادات و باورهای مقدس دینی پایه های ساختمان دینداری و معنویت ماست که عملکرد و رفتارهای ما بر پایه آن شکل می گیرد و هرچه این پایه محکم تر باشد آرامش و اطمینان بیشتری به زندگی می بخشد ، با ایمان ریشه‏دار است که آدمی هویت حقیقی می یابد و در وادی انسانیت قدم می گذارد.
آیا تا کنون سعی کرده‏ایم از استحکام ساختمان خود در برابر حوادث طبیعی و غیرطبیعی مطمئن شویم؟

اگر بذر "شک" در دل کاشته شود رفته رفته جوانه می زند و تنومند می شود؛ سپس از یک سو خانه دل را متزلزل می‏کند و از سوی دیگر برکندن آن بسیار سخت می شود.

وقتی در مسئله‏ای دو دل شدی ، وقتی با اصل دین و دین داری مسئله دار شدی ، دیگر عبادات و اعمال و رفتار دینی در تو اثر نمی کند. دشمنان جانت (همان شیاطین جن و انس) ، بذری را در سینه ات می کارند و هر دم از آن میوه  می چینند و آنکه ضرر می کند ، و به تدریج می پوسد و خشک می شود ، تویی.

گاهی سمّ مهلک تردید ، نقاب تحقیق می پوشد و با لعاب دل انگیز « نواندیشی» چهره زشت بی اعتقادی را می‏پوشاند و انسان سست ایمان ، « ادای اهل فکر و مطالعه و اندیشه » را در می آورد.

شاه راه اندیشه ، امیر المومنین « علیه آلاف التحیة و الثناء » می‏فرماید:

(( ای مردم! ... مواظب دینتان باشید. ... محکم بدان بچسبید ، مبادا کسی شما را از دینتان جدا کند.))

   بی‏شک سؤال دروازه آگاهی و محرک اندیشه است و تردید پلی برای رسیدن به واقعیت ؛ اما سؤال و تردید منزلگاه نیست و توقف و ماندن در آن ، تزلزل و ویرانی می آفریند.

باور کنید هشدار مولا جدی است ، آنکه باورهایش را ببازد ، چیزی برایش نمانده است

اگر سلامتی جانمان ، مهم است باید هر روز نگران تغذیه و بهداشت آن باشیم و از رشد قد و وزن و اندازه آن مطمئن شویم.

نهال لطیف عقیده مراقبت و آبیاری مداوم می خواهد تا به درختی استوار و ثمربخش و سایه گستر تبدیل شود ، و تنها در این صورت آدمی احساس آرامش و اطمینان خواهد داشت.

راستی دین را از که باید آموخت ؟ و کدام سرچشمه زلال تر است ؟ و آیا هر مایعی می تواند جای آب را بگیرد ویا هر کتاب و گوینده‏ و اندیشه‏ای ، مرهم شبهه‏ها و تردیدهایمان شود؟